In de loop van de tijd breidt de familie zich uit. Soms komt er een nieuw lid bij, soms valt er een weg, maar het eindresultaat is eigenlijk onherroepelijk meer, meer van hetzelfde, jonger maar meer. Over dat proces, dat inkrimpen en weer groeien, daarover wilde ik het even met je hebben. Het is mij namelijk weer overkomen en in mijn gezin gebeurt dat niet vaak, minder vaak dan elders geloof ik.
Als er weer eens sprake is van uitval, dan wordt er bij ons niet geschreeuwd en gehuild maar iedereen leeft mee, is mee verdrietig. Mensen zijn wel boos, soms verdrietig en af en toe ook panisch voor de gevolgen. Reden voor goede voornemens om de volgende keer te voorkomen dat je weer een groot verlies leidt. Ik ken mensen en omgevingen waar dat wel anders gaat, waar iedereen van alles wordt verweten en de schuld krijgt, terwijl het de directe betrokkene is die als enige de juiste stappen had kunnen zetten. Maar niemand zet die stappen en de volgende keer gebeurt het weer, steeds weer.
Het is mij nog niet eerder zo erg overkomen maar nu het zo ver is gekomen kan ik dit stuk schrijven. Althans na een herstelperiode. Een samenraapsel van goede voorbereiding, veel geluk en stomme pech, gecombineerd met geduld en koppigheid, leiden er toe dat ik weer verder kan. Laat ik de plaatselijke situatie kort verhelderen, dat maakt de tekst begrijpelijker.
Zoals zo veel mensen, zeker die dit blog lezen, leef en werk ik in een wereld waar mijn gereedschap bestaat uit digitale apparaten. De brandstof is elektriciteit, de bergruimtes zijn elektronisch. Wat ik zie, lees en schrijf is virtueel. Ik ben geleidelijk aan die wereld ook gaan gebruiken in mijn privé leven en als digitale nomade werk ik ook thuis, onderweg, bij anderen, op werkdagen ben ik soms vrij en op vrije dagen bezet. Ik gebruik mijn werkmiddelen ook voor privé en omgekeerd.
En toch ben ik niet helemaal met de digiwereld verknoopt. Ik heb een hang naar historie en prehistorie, scheer me met kwast en mes, fotografeerde tot diep in de jaren ’00 met analoge camera’s, schrijf liever op een schoolbord dan dat ik presentaties projecteer. Ik houd van antieke meubelen, klassieke auto’s, de handtandenborstel en gevulde boekenkasten. Ik ben me dan ook bewust van nut en noodzaak om materialen en informatie te bewaren en verzorgen. Musea en archieven vind ik niet alleen noodzakelijk maar ook heerlijk.
Daar knelt de digitalisering heel sterk. De druk om selectief te bewaren en verzorgen valt weg door de steeds verder dalende prijzen en het gemak van opslag. Weet je dat je tegenwoordig, 2018, een gigabyte elektronische SSD-opslag koopt voor €0,10, dat is voor 1.000.000.000 bytes! Weet je nog wat een diskette kostte in, laten we zeggen, 1990? Je wordt er nonchalant van.
Ik heb er noodgedwongen een gewoonte van gemaakt om back-ups redelijk frequent te maken. De CD en DVD blijken niet handig te zijn; er zijn al veel computers die geen eens een drive hebben. In plaats van externe opslagsystemen te kopen verzamel ik gratis oude kantoorcomputers, sloop de schijven er uit en bouw die in behuizingen die je voor nog geen tientje per stuk uit China haalt. Wat je soms op die schijven aantreft, maar daar gaat dit niet over!
Je kunt in de cloud opslaan maar we zijn juist van de centraal geleide mainframe overgestapt op de personal computer omdat centrale software en opslag lang niet altijd werkt, zoals bijvoorbeeld als je begeleider je ponskaarten wegkiepert. Of als de serviceprovider de deuren sluit. Beter om toch thuis wat achter de hand te houden.
Mijn backupschijf begon twee dagen geleden al vreemd te doen en doet inmiddels niks meer. A ja, een ongeluk komt nooit alleen. Wat nu, een nieuwe computer kopen? Dat lost het probleem met de informatie niet op. Ik zal dus nu met schroevendraaiers en externe vaste schijven aan het werk moeten om het weer aan de praat te krijgen. Ik wil zo'n 2.275GB aan data zien te redden, waaronder herstel van zo'n vijftien mail accounts, redden van 2.400 adressen, 2.750 video, 20.000 muzieknummers, 50.000 documenten (excl e-mail), 65.000 foto's en zo nog wat. Uitgangspunt: wat heb ik in huis?
Een desktop minitower Acer/HP hybride die niet meer start. Die bevat twee schijven: een 2TB en een 250GB schijf, wel 15 USB ingangen, een DVD drive, multi-card slots voor memory cards, VGA en HDMI, 3 GHZ 2core processor, 4GB werkgeheugen. En aan externe schijven 2x250GB, 1x500GB, 2x1TB. Die dienen voor verschillende backups (foto’s hier, video daar enz.). Een van de 1TB-schijven is de primaire backup die het ook niet doet.
Dan een mini-pc (Dell) die ‘smart-tv’ functionaliteit biedt in de woonkamer. Lijkt sterk op de Acer/HP maar met 1x1TB schijf en maar 4xUSB. Maar wel Blue Ray schijven. VGA en HDMI maar alleen SD-cards. Het hele systeem is qua fysieke omvang maar een tiende van mijn vertrouwde desktop.
De derde optie in huis is een gloednieuwe laptop, een experiment. Qua functionaliteit niet veel anders, alleen nieuwe technologie, 2xUSB3 en een USBc, micro HDMI, 4GB werkgeheugen en 64GB (!) SSD schijfgeheugen, ruimte voor microSD-extensie en voor M.2 SSD. Het is wel heel anders en zal een extra investering vergen voor aanvullend SSD geheugen. Het alternatief is een geheel nieuwe machine maar dat zijn nog niet mijn data en daar draait het om.
Uiteindelijk valt de keus op de mini-pc, vooral omdat die technisch sterk lijkt op de desktop. De externe schijven worden verplaatst en ingezet als backup tijdens de conversies. De desktop pc wordt gestript, de mini-pc was toevallig net voorzien van een kale Windows10. Dat kwam goed uit. Nadeel: de 1TB schijf biedt onvoldoende ruimte dus video en foto’s komen op externe schijven.
Dat is veel uitzoekwerk evenals de verdeling van je data en back-ups over de verschillende schijven. Maar daar kom je wel uit. Het regelmatig maken van back-ups kan je later veel tijd schelen. Ik geef dezer dagen toevallig veel presentaties over de nieuwe privacywet van mei 2018. Daarbij maak ik gebruik van presentaties die ik in 2000-2005 ontwikkeld heb. En dat scheelt heel veel tijd dankzij mijn back-ups die nog steeds bestaan. Kleine investering in tijd en groot resultaat als het mis gaat.
Je weet dat het komt maar je bereidt je er niet voldoende op voor. Toch komt er zeker een einde, onherroepelijk en het is bijna altijd onverwacht. Je weet dat je dat anders had moeten doen en vraagt je af ‘waarom heb ik dat dan niet gedaan’? Zelfs als het niet helemaal onverwacht is en je de tijd had om maatregelen te nemen. Soms kan je het dus aan zien komen.
Het tweede deel van dit blog vind je hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten